BRIDGE ACROSS FOREVER

Being a girl is fun. You get to wear anything you want, in different colors, different sizes and shapes. You can cry if you want to, show your feelings and tell the world how you really feel. But being a girl has limitations too. I’m pertaining to the increasing rape cases in the metro and even in the rural places. I don’t think guys shouldn’t be blamed alone. First, media shows a lot kissing scenes, bed scenes, and love scenes even in primetime televisions, so this generation has a lot to get from media. You can’t just say parental guidance is advised because nowadays, parents are staying long hours working and the guidance children needed aren’t met. Media shows how clothes and dresses get smaller and smaller every year. And the thing is, many as in a lot of women wear skimpier, skinnier, smaller covers to their bodies. I don’t have anything against ‘flaunting what you’ve got’ but one factor to consider in increasing rape cases is showing flesh to the public. We all know that sex i

            NOTE: ito ay ang installment ng naunang artikulo tungkol sa mga drayber sa Pilipinas; sa Quezon City specifically. Bilang isang estudyanteng malapit nang magtpaos ng pag aaral, marami akong gusting tandaang bagay mula sa aking buhay estudyante. Una, sasabihin ko muna kung ano ang alam kong routine ng mga katulad kong nursing students. Sa umaga, gigising ng super aga kahit isang oras lang ang tulog mula sa pag-aaral. Maliligo ng malamig na tubog para bongga sa gising ang dugo, parang mga driver lang ng bus e nu? Pero ganun talaga kasi ang buhay. Magbibihis, kakain o minsan pa nga hindi na kakain kasi late ng gising ang ating kaibigan. Kung mahirap o di kaya ay ordinaryong mamayan lang an gating estudyante katulad ng sumulat nito, at public transport ang kanyang sasakyan. Kung mayaman naman, syempre may kocheee yan!!Bayaan natin ang buhay may car dahil wala sa koche nila ang mukha ng totoong buhay sa Maynila.   Ako’y isang super bongga sa ordinaryong citizen, sumasakay ako

Sa araw na ito, nag-expire ang paborito kong peanut butter, kaya di ko na kinain.   Anyway, hindi naman tungkol sa paborito kong palaman ang isusulat ko. Tugnkol ito sa naisip ko na naming kalokohan pero para sa akin , ang sa akin lang naman, may sense naman kahit konti. Eto kasi yun, bakit yung mga tinitirhan ng mga president, prime minister, king, queen e dapat palasyo? Hindi ko naman sinasabing tumira sila sa squatters area, ang sa akin lang naman, bakit dapat sobra-sobra sa laki ng bahay nila. Alam ko naman na pag may political leader na galing foreign country, syempre dun sa bonggacious na lugar I eentertain , magmemeeting ever. Diba? Hindi pa ako nakakapasok sa Malacanang, at sa kahit ano at saaang bahay ng isang politiko. Pero mula sa labas ng kanilang haven ay nakikita ko namang sobrang laki sa loob, at alam ko din na malaki ang garahe nila dahil umuulan ata ng koche pag politico ka. Anyway, balik tayo sa bahay ng presidents, sa Malacanang, alam nating lahat na sa laki nun hi

Bilang isang mahirap at ordinaryong mamamayan ng Pilipinas, wala kaming pribadong sasakyan, ang aming paraan upang makaratinf sa paroroonan ay sa pamamagitan ng ating makasaysayang jeep! Nagccommute ako, yung kasi gusto ko sabihin. Isang araw, ordinaryong araw sa aking buhay estudyante ng Trinity University of Asia, ang sinasakyan kong ruta ng jeep ay yung papuntang Quiapo, dadaan ito sa E. Rodriguez,dun ang TUA. Nakasakay nga ako sa jeep diba, at nakikinig sa aking iPod shuffle(may ganun!yung maliit na ipod, kulay green yung akin! Taob!) ng kanta ni Avril Lavigne, ang saktong kanta ay ganito..."I can't hardly breathe, you make me wanna scream, you're so fabulous, you're so good to me..." PEro wala itong koneksyon sa gusto kong sabihin. Napagisip isip ko, habang gumegewang ang jeep na aking sinasakyan dahil sa sobrang bilis ni Manong driver magpatakbo. Bilang isang mamamayan sa siyudad, sanay na akong sumakay sa mga ganitong jeep. Para lang matahimik ang kalulu

Isang maaraw na araw, ipinanganak ang isang batang lalake, ay baby pala, na naghahanap ng biskwit na masaya, yung cool. Tumingin siya sa iskay, dun lang siya nakakita for 9 years, dun na din siya nag birthday. 9 years old na siya agad, napansin niya na sa tinagal niya dun, bakit di naiinitan ang iskay sa araw? Pero isang summer day. Hot. Napansin niyang pinagpapawisan ang iskay sa sobrang init. Naglalabas ito ng maligamgam na pawis ngunit biglang humangin ang amihan ng malakas at malamig. Napa-sigh ang iskay, nagkamot ang iskay...oops! may flakes!eeeewwww! Nakita ng bata na pinagpag ng iskay ang mga flakes niya sa shoulders niya. Bigla itong nahulog sa sangkalupaan...Namangha ang bata at tumayo sa kinaroroonan. Masayang masaya siya. Kumuha siya ng isa at tinikman ito.HHHmmmmm...Sabi ng bata..." It tastes really good...like..hhmmm..wala siyang kapareho! Nakadiskubre ako ng pagkain na sisikat sa buong Pilipinas! Tatawagin ko itong ISKAY PLEYKS..dahil hulog ito ng iskay at dandrap