BRIDGE ACROSS FOREVER

Sa loob ng anim na taon kong pag ttrabaho sa halos sampung kumpanya sa kalakhang Maynila, mabibilang ko lang sa lima kong daliri kung ilang beses palang ako nakasakay sa MRT (wag natin isali yung LRT). Bakit? Una, pakiramdam ko hindi ako makakarating ng buhay sa dapat kong puntahan. Bakit ulit? Dahil sa oras na pumasok ka dito, sa sobrang sikip eh parang hindi mo na kayang abutin yung pinto pag bababa ka na. Sa sobrang dami ng tao, hindi mo alam pano mo ipapaintindi sa utak ng bawat pasahero ang mga katagang, "excuse me" o kaya "makikiraan po". Hindi natin sila sisisihin, lahat tayo pagod, lahat tayo me pinagdadaanang mga bagay bagay na maaring nakakasagabal na marinig ang iyong hinaing na dadaan ka at bababa sana sa Araneta Cubao station. Hindi ko rin naman masisisi na magtulakan ang mga tao lalo na pag rush hour na,dahil bawat isa satin, gusto makauwi ng maaga para makapag pahinga, o di kaya nais na nating makarating sa pupuntahan, dahil may date ka pang pinaglal

Noon, hindi ko kayang magsulat ng kahit anong bagay tungkol sa love. Lalo pag in love ako, o kaya pag broken hearted ako. Hindi ako ganun katapang para sabihin sa kahit sino kung gaano ako kasaya o kung gaano ako nasasaktan. Kahit sa kuwadradong silid ng blog ko, hindi ko din kayang ibulalas lahat ng sinisigaw ng puso ko.Ganun ko itago lahat ng nararamdaman ko.  Ngayon, nang dahil sa isang tao, lahat ng dati kong ginagawa, nabago. Lalo na yung bahaging, nag ppost ako sa social media networks ng feelings ko para sa kanya.Sa kanya ko lang nagawa yun. At sa kanya ko din natutunan na ihayag lahat ng sakit na nararamdaman ko sa mga blog sites ko. Bakit? Kasi sa kanya ko naramdaman yung sakit na hindi ko ata kayang kalimutan.  Iba nga sya.. Iba sya dahil sya yung unang tao na naging kaibigan ko muna ng matagal bago kami naging...ewan, kung ano man yun. Iba sya sa lahat ng minahal ko kasi sa kanya ako umasa na sya na yung soulmate ko...na sa kanya, alam kong hindi ko kelangan

"It's not you it's me...wala kang kasalanan, ako lahat 'to. Wala kang pagkukulang, Sobra sobra pa nga binibigay mo sakin, na natatakot ako kasi hindi ko kayang ibalik lahat." Bullshit. Hindi ako nagmamapait. Simple lang. Tingin ko kasi dito sa dahilang 'to is the easiest way out from a relationship or from the person you knew is the best person to love..the ideal person, and yet the problem is within yourself. You're not ready to accept the unconditional love. Your are afraid that you might not be able to reciprocate what the person deserves. You feel like you don't deserve that kind of love, because personally, you can't or you didn't imagine yourself that you can do such things. She/he's very bold in showing what and how the person defines her/his love for another human being. These reasons are the most common I've heard from people who have lost their love..yung tipong mga TOTGA (the one that got away). Bihira kasi t

Sa Pilipinas, isa na atang hobby ang pagpataw ng bayad sa mga bagay bagay na di naman tayo ang may-ari. Tulad ng napaka laking balate tree sa Baler, hindi naman nila pag aari ang puno, sa kalikasana yun, pero bakit ngayon eh may bayad na? ito ay kaparis din na wala tayong karapatan magkalat sa mga ating kalikasan dahil hindi naman natin 'to pagaari. Respeto sa kapaligiran. Yan ata ang wala tayo dito sa Pilipinas. Hindi natin gayahin ang ibang bayan, na ipinagpapasalamat nila sa Maykapal na meron ang bansa nila ng mga napaka gagandang tanawin, kaya nila ito inaalagaan upang maibahagi rin nila ito sa ibang lahi. Nakakalungkot isipin na dito sa atin, isa tayo sa mga bansa na pinakalooban ng sandamakmak na magagandang isla, pero ang nangyayare eh inaabuso natin ito hanggang sa mawala na ang ganda nito. Bakit nga ba? Minsan mahirap isipin ang mga posibleng rason kung bakit, dahil hindi natin gustong mang husga, ngunit, paminsan dahil na rin sa hindi mo maaring pilitin ang iba na ma