Skip to main content

Coming Home

Tonight, Dunkin Iced Coffee gave me an extra something to visit my old beloved blogsite. 
Grabe din yung transition ko from being that carefree, witty writer (for me lang ah), to boring person. Cringey!

The reason I am coming back is very simple. The tone of my blogs when I started here was very vibrant, I ended it in 2018 with sad blogs. I have 2 muses before when I write, today, with my Wordpress blogsit,  I don't have any, I write boring stuff there. Walang excitement. I am coming back in hopes of reuniting with my muses. Sa blogsite kong to I can be very open, very poetic, very emotional, and be one with my subconscious thoughts. This was my free wall, the kid in me was here, this was where my worries and adult things are almost non existent. Just fun and malandi. hahaha. 

So what am I gonna write here then? Now that my 30 year old self doesn't really know how to write anymore? Ewan ko din.  Pero recently kasi, in my struggle to go back, I browsed The Little Prince. Sabi nya don, "All grown ups were children once ( but most of them have forgotten)." So that's what happened. I grew up, yung mga responsibilidad ko sa buhay parang mas matangkad na sakin, kaya I lost the time to be a kid. Dati may talent ako na I can clear my head. As in plain white canvas yung utak ko. I can do that. Now? Hindi na dzai! I don't even know how to relax anymore. 24 hours isn't enough for me, with all the things I have to do, and with all the bills I have to pay, I need to work hard. 

Before I have my own kid...s, I want to write short stories ulit, those alamats I've been doing before? Gusto ko magsulat ng mas madaming ganon. Before, I dreamt of being a children's book writer, I enjoyed creating those monsters under the bed na mga characters, and the kids na bida. I miss those! 

Also, I am planning to make kwento the heartbreaks I've had before I met my forever, Jason. <3 Since I ended my blog here ng 2018, which was the start of our love story, Imma kwento how I moved on sa mga past kong choices. That's gonna be fun! Yung jowa kong si Jason, he never initiated a conversation to know my past lovelife, ewan ko din bakit sya ganon. May tao palang ganon? Sabi nya, past self ko na yun, and those events led me to him. So nothing to talk about na daw, ang importante is we will be together forever. Actually nung bago palang kami, di sya naniniwala sa forever. Today, he got into terms with the concept of forever. 

Ang happy din knowing that I have documented a lot of things from my carefree days, to my adult life. 

So what will happen to my Wordpress? I might use that for business or work related posts. Bloopers sa recruitment, or mag networking ako don siguro. Char! Or self help posts ganon. As if may maihhelp ako sa iba no? 

These are my plans for now. Sana mapangatawanan ko 'to. I will try. :) 

So dahil ako lang naman andito, I am welcoming myself back. 

Comments

Popular posts from this blog

Alamat ng Lipistik

Friday again! Happy weekend world! Again, I ask myself, how can I fucking write something happy and witty, if all I can do is sulk over the idea or feeling of being unwanted. I can’t even say that I like myself. Feeling ko nagkakaron na naman ako ng episode of the inevitable. Pero I can get over this, I know. Una sa lahat, patawad sa mga nagbabasa ng blogs ko, ang boring kong tao. Dead kid. Wala ng nagaganap na interesting sakin, maliban sa madami akong natututunan sa work ko. Yeth, I’ll tell you about my job. Nasa harap lang sya ng magandang building ng San Miguel. Nung 2015, wala pa tong building. Nag work kasi ako dati sa tabi netong building. Big hole lang to non. Dead end. Tanginang train of thought, napuputol, humihinto. Im cursed!!! Ohmaygaaaad! Gagawa na lang ako ng quick alamat! Ang topic for today, mga bata, ay tungkol sa alamat ng lipstick. Bilang mahilig sa lippie ang ating may akda, gumawa sya ng kwento tungkol sa kung paano nagsimula ang pamahid sa labi n

SINGKONG BUTAS

Sa hirap ng buhay ngayon, ultimo barya mahalaga. (kaganapan sa jeep umagang pauwi ako) Pasahero: bayad, wilcome.(lalakeng mukang papasok palang, ayoko maging judgmental, basta papasok palang) *abot bayad,abot sukli. bilang.kunot noo ni kuya passenger* P: magkanu ba hanggang wilcome? Driver: unse. P: subra ka singko. D: Salamat. *********************************************************************** Sa sobrang corrupt ng mga tao sa tabi-tabi, sa taas tass, mas may dangal pa ang ordinaryong tao na nagttrabaho sa ilalim ng araw kaysa sa mga taong nasa malambot na upuan at malamig na opisina. Nakakalungkot isipin na sa kabila ng pagnanais nating magluklok ng tapat na opisyal ng gobyerno, tila parang may masamang elemento ang nagluluklok sa kanila sa pwesto. Ano nga ba ang masamang elemento na naghahasik ng lagim sa gobyerno?PERA. Sabi nila, hindi ang pera ang sumisira sa buhay ng tao, kundi ang pagmamahal at pagnanais na magkamal ng limpak limpak na salapi. Aanhin mo ang

Barasoain Church - yung nasa sampung piso

disclaimer: Lahat ng pictures kuha lang sa humble kong android. raw lahat at hinaluan ng konting kaartehan ko, na minsan nakakainis dahil di naman kagandahan ang kinalalabasan. More practice!! Barasoain Church in Malolos, Bulacan Yung simbahan sa sampung piso: Kung titignan mo yung pera, mukang malaki yung simbahan..Pero syempre iba na ang mundo ngayon!! baka lumaki na ang mga tao at lumiit yung simbahan. Parang damit na nag sshrink pag nalabhan. Pero syempre!! joke lang mga yan.:p Magkamukha naman yung nasa sampung piso chaka sa actual kong nakita, andun yung puno na di ko alam kung legit bang yun padin yung puno, o apo na to nung original na puno. Syempre iba na ichura ng paligid nung simbahan.Yung nasa gilid ng bell tower eh may kalyeng tinayuan na ng mga maliliit na bahay at tindahan. Nakakita din ako ng ilang nagbbisikletang kuya na nakapara, nagbebenta ng kwek kwek,siomai, palamig at iba pang tnutusok. Sa kabilang side naman,