Skip to main content

PARA SA PASYENTE KO...

Nung bata pa ako, nagtataka ako bakit umiiyak ang mga taong namamatayan, bakit may mga taong di nila matanggap na namatayan sila, ano ang pakiramdam ng mawalan ng mahal sa buhay...Nagtataka talaga ako...
Habang tumatanda ako, hindi na lang sugat ang naramdaman kong masakit...nalaman ako ang totoong halaga ng pagmamahal, at malalaman mo lamang na totoo yun kung nawala na sya sayo. Sakit na kailanman di kayang linisin ng betadine o alcohol. Sakit kahit kelan di mo pedeng takpan na lang ng gasa para di mo maalalang may sugat ka pala.

Noong ika-28 ng Oktubre, unang beses kong pumasok ng 10pm-6am sa duty. Normal na routine, may pasyente kang hahawakan. Naging malapit ako sa mga pasyente at pamilyang may dugong chinese. Ganun sila, parang may lukso ng dugo kaya at home sila sayo. May isa akong pasyente chinese, matandang babae, may gall bladder cancer. Pumasok ako sa kwarto nya, kinumusta ko sya kahit di nya ako pinapansin. Nakadilat sya, nakatingin sa kawalan, may oxygen sya sa ilong, madaming naka konekta sa kanyang mga swero. Kinakausap ko sya habang kinukunan ko sya ng blood sugar, sumagot sya, di ko lang maintindihan kung ano sinasabi nya. Pero dun palang nararamdaman kong hindi na maganda ang kalagayan nya. Maputlang maputla sya, halata sa napaka puti nyang balat, payat, at pinagpapawisan ng malamig. Sinabi ko pa sa bantay nya, caregiver, wala yung mga anak nya, na punasan sya ng mas madalas kasi pinagpapawisan sya. Ang bigat na agad ng pakiramdam ko. Di ko na masyado maramdaman ang pulso nya, sobrang hina ng blood pressure nya, at umabot pa sa 32mg/dl na lang ang blood sugar nya. Sobrang baba na lahat..Hindi awa ang naramdaman ko habang tinitignan ko sya, kundi panghihinayang, na sa oras na nahihirapan sya, wala syang magawa, hindi nya maisigaw sa mundo na nasasaktan sya at gusto nyang ipaglaban yung buhay nya. Nakita ko yung unti unting paglisan ng buhay sa kanya...Kahit hindi ko sya nanay o lola, sobrang sakit na makita ko sya na wala ng buhay habang inaayos namin ang katawan nya. Yung taong kanina lang kinakausap mo, kinukumbinsi mong magpahinga na lang para gumaling at sinusubukang sumagot, wala na lang ng isang iglap.

Unang beses kong mawalan ng pasyente. Namatayan na ako ng mahal sa buhay, pero hindi ko nakitang ganun ang kalagayan hanggang sa huling hininga. Nakakaubos ng lakas.Gusto kong umiyak. Ang exagg diba? di ko naman kaano ano emote kung emote ang arte ko..Di ko sya nakilala nung malakas pa sya, di ko alam kung nangungurot ba sya katulad ng lola kong nabubuhay pa. Pero sabi nga ni Anne Frank, kahit anong sama ng tao, meron at meron parin kabutihan sa kaibuturan ng puso nila.

Minsan yun din ang hindi ko gusto sa pagigin nurse. Makikilala mo ang isang tao na may karamdaman, alam mong isa sa mga ikikilos nya hindi talaga sya, manipesto lamang ng karamdaman nila. Hindi mo lubos na makikilala yung tao. Biased.

*masyadong personal at ma emote ang entry na ito.:/

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Alamat ng Lipistik

Friday again! Happy weekend world! Again, I ask myself, how can I fucking write something happy and witty, if all I can do is sulk over the idea or feeling of being unwanted. I can’t even say that I like myself. Feeling ko nagkakaron na naman ako ng episode of the inevitable. Pero I can get over this, I know. Una sa lahat, patawad sa mga nagbabasa ng blogs ko, ang boring kong tao. Dead kid. Wala ng nagaganap na interesting sakin, maliban sa madami akong natututunan sa work ko. Yeth, I’ll tell you about my job. Nasa harap lang sya ng magandang building ng San Miguel. Nung 2015, wala pa tong building. Nag work kasi ako dati sa tabi netong building. Big hole lang to non. Dead end. Tanginang train of thought, napuputol, humihinto. Im cursed!!! Ohmaygaaaad! Gagawa na lang ako ng quick alamat! Ang topic for today, mga bata, ay tungkol sa alamat ng lipstick. Bilang mahilig sa lippie ang ating may akda, gumawa sya ng kwento tungkol sa kung paano nagsimula ang pamahid sa labi n...
2 comments
Read more

Barasoain Church - yung nasa sampung piso

disclaimer: Lahat ng pictures kuha lang sa humble kong android. raw lahat at hinaluan ng konting kaartehan ko, na minsan nakakainis dahil di naman kagandahan ang kinalalabasan. More practice!! Barasoain Church in Malolos, Bulacan Yung simbahan sa sampung piso: Kung titignan mo yung pera, mukang malaki yung simbahan..Pero syempre iba na ang mundo ngayon!! baka lumaki na ang mga tao at lumiit yung simbahan. Parang damit na nag sshrink pag nalabhan. Pero syempre!! joke lang mga yan.:p Magkamukha naman yung nasa sampung piso chaka sa actual kong nakita, andun yung puno na di ko alam kung legit bang yun padin yung puno, o apo na to nung original na puno. Syempre iba na ichura ng paligid nung simbahan.Yung nasa gilid ng bell tower eh may kalyeng tinayuan na ng mga maliliit na bahay at tindahan. Nakakita din ako ng ilang nagbbisikletang kuya na nakapara, nagbebenta ng kwek kwek,siomai, palamig at iba pang tnutusok. Sa kabilang side naman, ...
Post a Comment
Read more

SINGKONG BUTAS

Sa hirap ng buhay ngayon, ultimo barya mahalaga. (kaganapan sa jeep umagang pauwi ako) Pasahero: bayad, wilcome.(lalakeng mukang papasok palang, ayoko maging judgmental, basta papasok palang) *abot bayad,abot sukli. bilang.kunot noo ni kuya passenger* P: magkanu ba hanggang wilcome? Driver: unse. P: subra ka singko. D: Salamat. *********************************************************************** Sa sobrang corrupt ng mga tao sa tabi-tabi, sa taas tass, mas may dangal pa ang ordinaryong tao na nagttrabaho sa ilalim ng araw kaysa sa mga taong nasa malambot na upuan at malamig na opisina. Nakakalungkot isipin na sa kabila ng pagnanais nating magluklok ng tapat na opisyal ng gobyerno, tila parang may masamang elemento ang nagluluklok sa kanila sa pwesto. Ano nga ba ang masamang elemento na naghahasik ng lagim sa gobyerno?PERA. Sabi nila, hindi ang pera ang sumisira sa buhay ng tao, kundi ang pagmamahal at pagnanais na magkamal ng limpak limpak na salapi. Aanhin mo ang...
Post a Comment
Read more