Skip to main content

Another Sad Poem on a Sunless Day

There I was, in a desolated room, staring at a flickering, nearly busted light bulb,
I know, I'll lose the light, but I just stared at it,
Like a soldier ready to face death and darkness.
But deep down, I'm like everyone else, afraid to be cold and solitary,
To be there, in that same deserted place, alone kissing melancholy.

That's how life turned out, after struggle comes joy, and in a flash,
it led me to this chamber named after agony.
Maybe to ponder on my life's slips, or maybe, this could be a sign; a prelude to what's coming next.
It could be happiness, or it could be another miserable chapter. It could be neither.

As I sat there, not knowing what to do or where this darkness will take me,
I scooped out my glass of pixie dust. I've always kept one to share with others,
to light up freezing, gloomy days, to pinch a smile on their faces.
But it was just like my heart, empty.

I wept, sang a thousand sonnets, begging the light to come back, until I got tired.
It did nothing. It didn't come back, despite everything I did.

Days went by, I was just there, gazing at nothing,
listening to the deafening sound of silence.
I already got nothing to give. I'm losing my thread of hope.
I closed my eyes, felt my heart crushing with every beat.

Why can't the darkness just snatch me and take me with it?
Be one with it, and never feel pain again?
I cried again, tears falling like an endless river flowing down to the ocean,
I can't stop.

Then, I saw a dot of light from afar, coming closer and closer to me.
I was in a bottomless pit of light, with fresh flowers floating like stars in the sky.
I was dreaming..You were there.

Amidst all those beautiful flowers, it was the sight of you, that made my smile.
But you didn't reach out, you were just there, frolicking, without me.
My heart felt like it was going to explode. Every thread tearing apart.
And before it happened, in just a snap, darkness grabbed me back to its own heart.
I was comforted. I feel like I belong there. Then, I looked around.

Unknowingly, I've already built a nest. I can stay there forever.
In the back of beyond. Alone.
Where no one can cause me sorrow.
I felt free, but lonely.






Comments

Popular posts from this blog

Alamat ng Lipistik

Friday again! Happy weekend world! Again, I ask myself, how can I fucking write something happy and witty, if all I can do is sulk over the idea or feeling of being unwanted. I can’t even say that I like myself. Feeling ko nagkakaron na naman ako ng episode of the inevitable. Pero I can get over this, I know. Una sa lahat, patawad sa mga nagbabasa ng blogs ko, ang boring kong tao. Dead kid. Wala ng nagaganap na interesting sakin, maliban sa madami akong natututunan sa work ko. Yeth, I’ll tell you about my job. Nasa harap lang sya ng magandang building ng San Miguel. Nung 2015, wala pa tong building. Nag work kasi ako dati sa tabi netong building. Big hole lang to non. Dead end. Tanginang train of thought, napuputol, humihinto. Im cursed!!! Ohmaygaaaad! Gagawa na lang ako ng quick alamat! Ang topic for today, mga bata, ay tungkol sa alamat ng lipstick. Bilang mahilig sa lippie ang ating may akda, gumawa sya ng kwento tungkol sa kung paano nagsimula ang pamahid sa labi n

SINGKONG BUTAS

Sa hirap ng buhay ngayon, ultimo barya mahalaga. (kaganapan sa jeep umagang pauwi ako) Pasahero: bayad, wilcome.(lalakeng mukang papasok palang, ayoko maging judgmental, basta papasok palang) *abot bayad,abot sukli. bilang.kunot noo ni kuya passenger* P: magkanu ba hanggang wilcome? Driver: unse. P: subra ka singko. D: Salamat. *********************************************************************** Sa sobrang corrupt ng mga tao sa tabi-tabi, sa taas tass, mas may dangal pa ang ordinaryong tao na nagttrabaho sa ilalim ng araw kaysa sa mga taong nasa malambot na upuan at malamig na opisina. Nakakalungkot isipin na sa kabila ng pagnanais nating magluklok ng tapat na opisyal ng gobyerno, tila parang may masamang elemento ang nagluluklok sa kanila sa pwesto. Ano nga ba ang masamang elemento na naghahasik ng lagim sa gobyerno?PERA. Sabi nila, hindi ang pera ang sumisira sa buhay ng tao, kundi ang pagmamahal at pagnanais na magkamal ng limpak limpak na salapi. Aanhin mo ang

Barasoain Church - yung nasa sampung piso

disclaimer: Lahat ng pictures kuha lang sa humble kong android. raw lahat at hinaluan ng konting kaartehan ko, na minsan nakakainis dahil di naman kagandahan ang kinalalabasan. More practice!! Barasoain Church in Malolos, Bulacan Yung simbahan sa sampung piso: Kung titignan mo yung pera, mukang malaki yung simbahan..Pero syempre iba na ang mundo ngayon!! baka lumaki na ang mga tao at lumiit yung simbahan. Parang damit na nag sshrink pag nalabhan. Pero syempre!! joke lang mga yan.:p Magkamukha naman yung nasa sampung piso chaka sa actual kong nakita, andun yung puno na di ko alam kung legit bang yun padin yung puno, o apo na to nung original na puno. Syempre iba na ichura ng paligid nung simbahan.Yung nasa gilid ng bell tower eh may kalyeng tinayuan na ng mga maliliit na bahay at tindahan. Nakakita din ako ng ilang nagbbisikletang kuya na nakapara, nagbebenta ng kwek kwek,siomai, palamig at iba pang tnutusok. Sa kabilang side naman,