Skip to main content

Days and Nights

What I've promised myself can be delayed, sino lang ba lolokohin at paaasahin ko, sarili ko lang din.

Ano nga ba yung promise ko sa sarili ko? Magsulat ng masasayang bagay. Pero everytime na haharap naman ako sa laptop, puro sad thoughts and memories naiisip ko.

Recently, I was haunted by super childhood fragmented memories. I said fragmented because these are memories of my father and I.

I think I have never written something about him, since I really dont know him and I dont have happy memories with him aside from glimpses and very vague things about him.

I know how he looks, before..I know the sound of his voice..or are these just my imagination? Image of what I thought he is..was.

One day, I went home from work, doing the normal things I do, I eat, read a bit of news or a few pages of my numerous book, browse through on all my social media accounts, contemplate on what things I want to do with my life, which are just blueprints that I cant even start working on and stare at the darkness until I fall asleep. As one of my usual staring contest with the dark, a thought suddenly popped into my head, it's him...my father who left us for another woman. The person I thought should be my first true love, the king of my life..scrammed out of our lives forever.

That was just the initial thought, but then an idea came..what does it feels like to have a father? Is it something to be happy about if I have one? I mean, anong pakiramdam na meron kang tatay na uuwian sa bahay, na magtatanong kung kumusta ka na, kung may boypren ka na ba, or yung tipong eksena na magpapakilala ka ng boyfriend tapos kakaliskisan nya ganon. How does that feels like?

Then I felt a deep melancholy which I didnt know could exist in my heart..why does he have to leave us? me? Did I do anything to make him leave? And not reach out to me all these years? What if he comes back and want to reconcile or even ask for forgiveness? What will I do? Should I cry about the years spent without him? Am I gonna feel the urge to cling to him and feel the long been waiting for embrace of a father?

But what if that happens? My mom will feel devastated, knowing that with all the bad things my father did to us, there will come a point that I might forgive him, I might want to spend time with him, just to experience the things I was not able to do with him before.

Masakit isipin na sa daming taon nang nabubuhay ako sa mundong 'to, sa dami ng taong nakasama ko, bakit meron pading isang tao na gusto mo makasama o makita o makilala?

Im not even sure if I really wanna see him..Maybe I'm still stuck with the memory where I longed to have a father..that moment when I was staring at a father fixing her daughter's hair, obviously unsure what he's doing..waiting for the girl's school bus to arrive. It has been that heartbreaking moment that kept me wondering,what would be the difference if I have a father?

Andami kong tanong..iniyakan ko pa nga 'to.I even talked to a dear friend just to make sure I let these things out for me to cope up. I do not regret anything in my life, I am very grateful of all what I have actually,and I dont have the right to ask for more.

Hindi ko man maikubli yung sakit na bigla ko na lang naramdaman, hindi ko man masabi na totoong gusto ko sya makilala, pero ang alam ko, gusto ko lang na maramdaman na totoong napatawad ko na sya. Alam kong hindi padin napapatawad sya napapatawad ni mama, at ang tangi ko na lang dasal sa tuwing naiisip ko yung galit nya,na sana dumating yung pagkakataon na huminga sya ng malalim at bumitaw na sa ideyang talo padin sya hanggang ngayon.

Mahirap sabihin yun sa nanay mo..dahil hindi ko alam ano yung sakit na nararamdaman nya sa tuwing naaalala nya lahat ng nagawa sa kanya. Sa bawat araw o gabi na tutulala sya at iisipin na 'pano kung hindi kami naghiwalay', alam kong me kaakibat na luha. Tangina eh..Hindi ko makakalimutan nung nabanggit nya sakin yun...at alam kong hanggang ngayon dala padin nya sa puso nya yun..

Kaya yung kalokohan kong umiyak at hanapin yung tatay ko, ikinain ko na lang..dahil at the end of the day,it's not the person who's gonna suffer..and if I really cant do about it, why sulk and throw tantrums about it..move on na lang.

Bitin na naman yung entry ko..

With all the days and nights I felt alone, I know, at some place in the universe, at some point in our interstellar concept of time, he'll be thinking of me too.

Comments

Popular posts from this blog

Alamat ng Lipistik

Friday again! Happy weekend world! Again, I ask myself, how can I fucking write something happy and witty, if all I can do is sulk over the idea or feeling of being unwanted. I can’t even say that I like myself. Feeling ko nagkakaron na naman ako ng episode of the inevitable. Pero I can get over this, I know. Una sa lahat, patawad sa mga nagbabasa ng blogs ko, ang boring kong tao. Dead kid. Wala ng nagaganap na interesting sakin, maliban sa madami akong natututunan sa work ko. Yeth, I’ll tell you about my job. Nasa harap lang sya ng magandang building ng San Miguel. Nung 2015, wala pa tong building. Nag work kasi ako dati sa tabi netong building. Big hole lang to non. Dead end. Tanginang train of thought, napuputol, humihinto. Im cursed!!! Ohmaygaaaad! Gagawa na lang ako ng quick alamat! Ang topic for today, mga bata, ay tungkol sa alamat ng lipstick. Bilang mahilig sa lippie ang ating may akda, gumawa sya ng kwento tungkol sa kung paano nagsimula ang pamahid sa labi n

SINGKONG BUTAS

Sa hirap ng buhay ngayon, ultimo barya mahalaga. (kaganapan sa jeep umagang pauwi ako) Pasahero: bayad, wilcome.(lalakeng mukang papasok palang, ayoko maging judgmental, basta papasok palang) *abot bayad,abot sukli. bilang.kunot noo ni kuya passenger* P: magkanu ba hanggang wilcome? Driver: unse. P: subra ka singko. D: Salamat. *********************************************************************** Sa sobrang corrupt ng mga tao sa tabi-tabi, sa taas tass, mas may dangal pa ang ordinaryong tao na nagttrabaho sa ilalim ng araw kaysa sa mga taong nasa malambot na upuan at malamig na opisina. Nakakalungkot isipin na sa kabila ng pagnanais nating magluklok ng tapat na opisyal ng gobyerno, tila parang may masamang elemento ang nagluluklok sa kanila sa pwesto. Ano nga ba ang masamang elemento na naghahasik ng lagim sa gobyerno?PERA. Sabi nila, hindi ang pera ang sumisira sa buhay ng tao, kundi ang pagmamahal at pagnanais na magkamal ng limpak limpak na salapi. Aanhin mo ang

Barasoain Church - yung nasa sampung piso

disclaimer: Lahat ng pictures kuha lang sa humble kong android. raw lahat at hinaluan ng konting kaartehan ko, na minsan nakakainis dahil di naman kagandahan ang kinalalabasan. More practice!! Barasoain Church in Malolos, Bulacan Yung simbahan sa sampung piso: Kung titignan mo yung pera, mukang malaki yung simbahan..Pero syempre iba na ang mundo ngayon!! baka lumaki na ang mga tao at lumiit yung simbahan. Parang damit na nag sshrink pag nalabhan. Pero syempre!! joke lang mga yan.:p Magkamukha naman yung nasa sampung piso chaka sa actual kong nakita, andun yung puno na di ko alam kung legit bang yun padin yung puno, o apo na to nung original na puno. Syempre iba na ichura ng paligid nung simbahan.Yung nasa gilid ng bell tower eh may kalyeng tinayuan na ng mga maliliit na bahay at tindahan. Nakakita din ako ng ilang nagbbisikletang kuya na nakapara, nagbebenta ng kwek kwek,siomai, palamig at iba pang tnutusok. Sa kabilang side naman,