Skip to main content

PANIBUGHO

Sa pangarap kong maging manunulat, hindi ako nilubayan ng agam-agam na wala akong espasyo sa mundo ng pagsulat. Mahirap kalabanin ang mga kritiko na nabubuhay para usisain ang iyong mga likha ngunit mas mahirap harapin ang sarili mong hindi malaman san huhugot ng lakas ng loob para ipagpatuloy ang pangarap.

Lahat naman tayo may nais patunguhan, lahat tayo alam kung saan gustong pumunta, pero iilan lamang ang may lakas ng loob upang tahakin ang daan papunta sa pangarap na yun. Aminin ko man sa hindi, di pa ata naiimbento ang lakas ng loob sa aking mundo. May mga panahong nakakapag sulat ako ng ilang mga bagay ngunit sa gitna ng nagpuputukang liwanag sa aking imahinasyon, bigla itong mawawala at aatakihin na naman ako ng walang kwentang pagkahabag sa sariling likha.Pilit kong nilalabanan ang kritiko sa aking katauhan at alam ko, naniniwala ako na darating ang panahon na lalamunin sya ng aking pagsusumikap at inspirasyon sa pagsulat.

Gabi ng araw ng Linggo, binili ko ang isa sa mga libro ni kuya eros atalia. Hindi ko masasabing pareho sila ni Bob Ong na nauna ko ng naging idolo sa pagsulat ng satire. Iba ang atake nya, hindi ko masasabing komplikado ngunit di ko rin masasabing simple ang kanyang mga akda. Malalim, tila isang balon na puno ng yaman sa kaibuturan nito. Ito ang paraisong nais kong marating. Puno ng tawanan ngunit puro hinagpis na inaalihan ng pag-asa na may magbabago.

hindi ko hangad na mang gaya, kasalukuyan ko pang hinahanap ang sarili kong isitilo sa paglikha ng mga ganitong sulatin. Utang ko sa mga awtor na ito ang aking lakas ng loob na iniipon ko para kahit mamatay ako bukas, may ngiti sa aking mga labi at sasabihing, ginawa ko ang nararapat.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Alamat ng Lipistik

Friday again! Happy weekend world! Again, I ask myself, how can I fucking write something happy and witty, if all I can do is sulk over the idea or feeling of being unwanted. I can’t even say that I like myself. Feeling ko nagkakaron na naman ako ng episode of the inevitable. Pero I can get over this, I know. Una sa lahat, patawad sa mga nagbabasa ng blogs ko, ang boring kong tao. Dead kid. Wala ng nagaganap na interesting sakin, maliban sa madami akong natututunan sa work ko. Yeth, I’ll tell you about my job. Nasa harap lang sya ng magandang building ng San Miguel. Nung 2015, wala pa tong building. Nag work kasi ako dati sa tabi netong building. Big hole lang to non. Dead end. Tanginang train of thought, napuputol, humihinto. Im cursed!!! Ohmaygaaaad! Gagawa na lang ako ng quick alamat! Ang topic for today, mga bata, ay tungkol sa alamat ng lipstick. Bilang mahilig sa lippie ang ating may akda, gumawa sya ng kwento tungkol sa kung paano nagsimula ang pamahid sa labi n
2 comments
Read more

SINGKONG BUTAS

Sa hirap ng buhay ngayon, ultimo barya mahalaga. (kaganapan sa jeep umagang pauwi ako) Pasahero: bayad, wilcome.(lalakeng mukang papasok palang, ayoko maging judgmental, basta papasok palang) *abot bayad,abot sukli. bilang.kunot noo ni kuya passenger* P: magkanu ba hanggang wilcome? Driver: unse. P: subra ka singko. D: Salamat. *********************************************************************** Sa sobrang corrupt ng mga tao sa tabi-tabi, sa taas tass, mas may dangal pa ang ordinaryong tao na nagttrabaho sa ilalim ng araw kaysa sa mga taong nasa malambot na upuan at malamig na opisina. Nakakalungkot isipin na sa kabila ng pagnanais nating magluklok ng tapat na opisyal ng gobyerno, tila parang may masamang elemento ang nagluluklok sa kanila sa pwesto. Ano nga ba ang masamang elemento na naghahasik ng lagim sa gobyerno?PERA. Sabi nila, hindi ang pera ang sumisira sa buhay ng tao, kundi ang pagmamahal at pagnanais na magkamal ng limpak limpak na salapi. Aanhin mo ang
Post a Comment
Read more

Barasoain Church - yung nasa sampung piso

disclaimer: Lahat ng pictures kuha lang sa humble kong android. raw lahat at hinaluan ng konting kaartehan ko, na minsan nakakainis dahil di naman kagandahan ang kinalalabasan. More practice!! Barasoain Church in Malolos, Bulacan Yung simbahan sa sampung piso: Kung titignan mo yung pera, mukang malaki yung simbahan..Pero syempre iba na ang mundo ngayon!! baka lumaki na ang mga tao at lumiit yung simbahan. Parang damit na nag sshrink pag nalabhan. Pero syempre!! joke lang mga yan.:p Magkamukha naman yung nasa sampung piso chaka sa actual kong nakita, andun yung puno na di ko alam kung legit bang yun padin yung puno, o apo na to nung original na puno. Syempre iba na ichura ng paligid nung simbahan.Yung nasa gilid ng bell tower eh may kalyeng tinayuan na ng mga maliliit na bahay at tindahan. Nakakita din ako ng ilang nagbbisikletang kuya na nakapara, nagbebenta ng kwek kwek,siomai, palamig at iba pang tnutusok. Sa kabilang side naman,
Post a Comment
Read more