Nung
naisip ko isulat to, ang naisip kong title agad, "the art of being
alone". Nag google ako, masyado nang madaming gumamit ng gantong
title..masyado na atang madaming alone sa mundo. O aminin na natin sa ating mga
mapagkailang budhi, na walang gusto maging mag-isa.
Kaya
habang tinititigan ko yung mga sa salitang "Post a title" sa me title
box..bigla kong naisip ang science. Science..yung favorite mong subject nung
grade 1..Ano nga ba ang kahulugan ng science? Kinunsulta ko ulit si google..eto
ang pinaka gusto kong definition, at gusto kong gamitin sa kontekstong bet kong
baybayin: "Science is the concerted human effort to understand, or to
understand better, the history of the natural world and how the natural world
works, with observable physical evidence as the basis of that
understanding"
Ano
ibig sabihin nyan? Ewan ko.
Ang
chika eh, ang siyensya o agham daw ay isang.. wait! disclaimer muna, ito ay
ayon sa pagkakaintindi ng mura kong pag iisip. :p so ayun na nga,ang agham o
siyensya, ay isang paraan ng sangkatauhan na unawain o mas palawakin pa ang pag
unawa, ng kasaysayan o pinagmulan ng ating mundong ginagalawan, kung paano ito
gumagalaw (hirap itagalaog shet!) o gumagana, o nabubuhay, ayon lamang sa mga
nasisinayan nating ebidensya. Kung irerelate natin sa pagiging alone, sabi ko
nga hindi art ang pag-iisa..wait define naman natin ang ibig sabihin ng ART,
para me comparison at mas kapani-paniwala mga sinasabi ko..:p
Ang
art o sining, according kay google: "the
expression or application of human creative skill and imagination, typically in
a visual form such as painting or sculpture, producing works to be appreciated
primarily for their beauty or emotional power." Pinili ko talaga yang
definition na yan para malayo, char! So itagalog ko ulit. Ang art o sining, ay
ang pagpapahayag ng pagkamalikhain at lawak ng imahinasyon.." Kelan ka pa
naging malikhain pag mag isa ka? Ok, biased talaga yung sagot ko, kasi
pakiramdam ko parang mas makatarungan gamitin ang siyensya sa pag-iisa ng
tao.
Tulad
ko, ang pagiging alone ko ngayon, kelan ko lang din naisip na pinili ko pala
talaga maging ganto. Una, kaya ko sinabi mas applicable ang science, naimbento
para umintindi..ang art, naimbento para ihayag ang sarili. Get mo?
Pag
mag isa ka, napakadaming pwede intindihin, simula sa kung bakit nililibag ang
tao, kung bakit napapanis ang pagkain, kung tama bang naimbento ang footbridge
sa pilipinas kung trip naman ng tao makipag patintero sa mga sasakyan, hanggang
sa pag unawa sa mga taong nang iiwan, nawawala na lang bigla at mga taong
walang alam gawin sa buhay kung hindi magpaiyak ng ibang tao? Ang sining, ang
goal nyan, ipakita sa ibat ibang klaseng medium kung ano ang trip o emosyon ng
gumawa.
Naisip
ko, baka ang sining eh isang sangay lang ng agham..dahil pag naintindihan mo
ang isang bagay, kaya mo syang ihayag sa kahit anong paraan. O hindi ganon ang
intensyon ng art? Kasi pag nag pent (paint kunyare) eh kung ano lang stroke na
alam ng kamay kong wala namang alam ikulay kundi black..tipong kahit di ko naman
gets sarili ko, kaya ko padin mag produce ng 'art'. Pero ang science, hindi
ganon, dapat mo syang intindihin.
So
ano nga ang science sa pag-iisa?
Sa
mundo ng alone-ness, naiintindihan mo kung bakit hindi naman talaga
nakakalungkot maging mag-isa, kung bakit alam mo kung anong gusto mong makamit
sa buhay, kung paano mo sila makakamatan at kung kanino mo ito ibabahagi. Mas
naiintindihan mo ang mga bagay na hindi naman normal na maiisip ng ibang,
okupado ng salitang 'relasyon', o gawin nating mas nakakairita 'relationship
goal'. Mas nakikikilala mo ang sarili mo, sa iba't ibang aspeto, mas nabibigyan
mo ng panahon ang mga bagay na hindi mo magagawa pag me shotabels ka, tulad ng
pagmimina, char, wala kasi akong maisip bigla. huminto eh.
Pero
sa totoo lang, ngayon? hindi naman ako nalulungkot pag mag isa ako, kumpara sa
mga kakilala kong di nabubuhay ng walang lalake o shotabels. Oo, may mga
panahon na nakaka-miss, pero parang ayaw ko mag lablayp hanggat di ko pa
nakukuha lahat ng gusto ko sa career ko. At higit sa lahat, hindi ko na alam
pano ang merong someone... Eto ang di kaya ihayag ng siyensya, paano nga ba
maging like-able, maging gf-kind of person? At sa totoo lang din, ang mga taong
matagal nang mag isa, yung mga nasanay na mag isa, (tulad nung bestfriend kong
more than 1 decade na nagmamahal ng isang taong wala naman nang pag asa na
balikan sya) mahirap mahalin. Kasi hindi nila alam, kung san ka nila ilulugar
sa buhay nilang, wala naman nagbigay ng atensyon sa kanila for the longest
time.
Ngunit,
subalit, datapwat..ang pag iisa, ayon sa aking paniniwala, ay hindi forever.
Lahat ng tao, ay dinesenyo ng dalawahan..wag tatluhan o maramihan..magkaka
riot.
may
panahon na dadating ang soulmate..pero pano kaya kung pareho kayong
naghihintayan nu? Gaano kasadlak ang buhay na ganon?
yun
lang.
Comments