Sa mga simpleng araw na maulan at masarap lang mag –stay sa bahay at uminom ng kapi, naimagine ko ang mga oras na nakasakay ako sa dakilang jeep ng Pilipinas,J oo mahal ko ang jeep, kaya nga sa mga susunod na panahon e bibili ako ng jeep ko… Kaya, ang gusto ko na naman ngayon ikwento at bigyang pansin ay ang mga pasahero ng jeep. Tama na at binigyan na natin ng recognition ang mga drivers, oras na para pansinin ang mga suki sa pagsakay n gating patok. Unang una sa lahat, ang jeep ay isang pampublikong sasakyan, maybabayad ka ng minimum na walong piso para makarating sa gusto mong paroonan. Isa ang driver nito, at may ilang bagay syang ginagawa ng sabay sabay. Una, nagmamaneho sya sa rutang nasa gilid ng kanyang jeep, ikalawa, tumatanggap sya ng bayad mo at nagsusukli kapag wala kang barya pang bayad, ikatlo, nakikipag kwentuhan sa katabi nyang pasahero ikaapat, mag iisip pa sya pano nya mapupuno ang jeep at maka boundary at makapag uwi ng pancit sa kanyang pamilya. Madami. Pero bilang isang ordinaryong pasahero, hindi araw araw naiisip ito ng ibang mga suki… May mga tao na pag nag para sila, kahit nasa gitna pa si kuya ng EDSA, gusto nila ihinto sila agad at ng makababa sila sa kantong gusto nilang babaan. Di ko alam kung yung utak nila e nasa singit o di kaya nawalan ng lugar ang salitang ‘pang unawa’ sa utak nila, kung meron man. Alam kong may mga tao na nagmamadali dahil late na, o di kaya akala nila e sinasadya ni kuya driver dahil may mga chuper naman talagang sutil na kahit narinig na nila na may nag para e sige parin sa harurot. Iba iba ang tao, iba iba ang mga bagay na tumatakbo sa knialng mga isipan. Di ako naninisi ng mga pasaherong gusto magalit at makipag sagutan sa driver dahil lang sa di sila naibaba sa gusto nilang babaan. Ano bang mapapala nila? Wala naman, saying sa laway, sa neuron sa utak, at sayang sa effort sa pag buka ng bibig. Pangit ang ugali mo para sa driver at di kaaya aya ang paningin sayo ng ibang tao. Try mo lang isipin kaibigan..:))
Friday again! Happy weekend world! Again, I ask myself, how can I fucking write something happy and witty, if all I can do is sulk over the idea or feeling of being unwanted. I can’t even say that I like myself. Feeling ko nagkakaron na naman ako ng episode of the inevitable. Pero I can get over this, I know. Una sa lahat, patawad sa mga nagbabasa ng blogs ko, ang boring kong tao. Dead kid. Wala ng nagaganap na interesting sakin, maliban sa madami akong natututunan sa work ko. Yeth, I’ll tell you about my job. Nasa harap lang sya ng magandang building ng San Miguel. Nung 2015, wala pa tong building. Nag work kasi ako dati sa tabi netong building. Big hole lang to non. Dead end. Tanginang train of thought, napuputol, humihinto. Im cursed!!! Ohmaygaaaad! Gagawa na lang ako ng quick alamat! Ang topic for today, mga bata, ay tungkol sa alamat ng lipstick. Bilang mahilig sa lippie ang ating may akda, gumawa sya ng kwento tungkol sa kung paano nagsimula ang pamahid sa labi n...
Comments