Skip to main content

Series of Unfortunate Skin Disease

Since hindi padin naman magaling ang dinaramdam ng balat ko, isusulat ko na lang din dito ang updates ng aking pakikibaka!

Ngayon ay ika-limang buwan na ng matindi kong suffering na hindi makapag dress at shorts, sa kadahilanang madami akong nagnanaknak na sugat sa katawan. Charot lang yung nagnanaknak, kasi wala namang nana to. Nagdudugo sila tuwing naiinitan ako, nasstress at pag nakamot ko nang walang pagiimbot.

Tumigil na din ako mag steroid,tinigil ko na yung mga gamot ko..ang natitira na lang vitamins chaka yung antihistamine. at mga pamahid kong me steroids padin naman pero at least! topical na lang. May bago din akong sabon, mas mura sa cetaphil na parang ginto. Oilatum ang pangalan, pang baby. :p ok naman yung cetaphil chaka oilatum, ang ganap makati padin naman. Pero hindi na sila dumadami. Namumula padin, pero hindi na kumakalat. In short, sila silang barkada lang din ang nagpapaligsahan sa pagkati.

Right at this moment, while typing this, I fucking hate my balat getting itchy again. sobra. yung kati pa naman nya eh yung masakit..tas dudugo. tas ma ffrustrate ka na lang because you can't scratch it. To make things worse, I'm not sure why my fingers are chubby. My feet and fingers are edematous. I don't eat too much salt in my diet recently. As much as possible,I refrain from eating too much junk, I don't eat a lot lately. I make sure to drink liters of water a day, plus my fruit juices. :p I remember ermi before, he noticed that I like drinking fruit juice especially cranberry flavored. I wasn't really aware of it until he mentioned it to me. Pfffft. I remembered him again.This leads to my question..to myself: why do I still remember him and still hoping that one day, he'll come back and choose me? Maybe, it's not really the reason why I'm nurturing this feeling. Maybe I should stop this and just put it in another blog, because this is for my galis! :p

So yun nga. And I'm getting depressed at the thought of being alone in the house, because my family went out to spa and massage. napaka unfair ng buhay madalas. Pero naiisip ko, baka pagdating ng araw na gagaling na ako, na ang problema ko na lang eh kung paano tanggalin ang mga peklat, I'll make sure to take care of my skin. I might consider going to the aesthetic clinics to ensure that my skin iiiiisssss well taken care of. I haven't wished to that stars na sana naman kaawaan nyo na ako at pagalingin ang karamdaman na to..Parang pag-ibig ko kay ano lang ang peg eh, ayaw mawala. :p boom! patay kang bata ka1 hahaha. It may not be love anymore, it could be just the idea.. the thought of having him that still excites me. Ang kulit no?

My dog is currently beside me. Ading bading is bawal, but because I miss adayng..nibabayaan ko na sya. Di ko na nga sya nalilinisan, na ggroup and na gugupit ng kuko..hayst. Bawal sya dahil baka may fleas din daw sya which is an aggravating factor sa mga galis.:p

Anway, I'm too tired to be witty and tell kwento about how my week went. Will definitely fill you in pag nagising ako later..:) I might continue ranting about undying affection.

End.

Comments

Popular posts from this blog

Alamat ng Lipistik

Friday again! Happy weekend world! Again, I ask myself, how can I fucking write something happy and witty, if all I can do is sulk over the idea or feeling of being unwanted. I can’t even say that I like myself. Feeling ko nagkakaron na naman ako ng episode of the inevitable. Pero I can get over this, I know. Una sa lahat, patawad sa mga nagbabasa ng blogs ko, ang boring kong tao. Dead kid. Wala ng nagaganap na interesting sakin, maliban sa madami akong natututunan sa work ko. Yeth, I’ll tell you about my job. Nasa harap lang sya ng magandang building ng San Miguel. Nung 2015, wala pa tong building. Nag work kasi ako dati sa tabi netong building. Big hole lang to non. Dead end. Tanginang train of thought, napuputol, humihinto. Im cursed!!! Ohmaygaaaad! Gagawa na lang ako ng quick alamat! Ang topic for today, mga bata, ay tungkol sa alamat ng lipstick. Bilang mahilig sa lippie ang ating may akda, gumawa sya ng kwento tungkol sa kung paano nagsimula ang pamahid sa labi n...

SINGKONG BUTAS

Sa hirap ng buhay ngayon, ultimo barya mahalaga. (kaganapan sa jeep umagang pauwi ako) Pasahero: bayad, wilcome.(lalakeng mukang papasok palang, ayoko maging judgmental, basta papasok palang) *abot bayad,abot sukli. bilang.kunot noo ni kuya passenger* P: magkanu ba hanggang wilcome? Driver: unse. P: subra ka singko. D: Salamat. *********************************************************************** Sa sobrang corrupt ng mga tao sa tabi-tabi, sa taas tass, mas may dangal pa ang ordinaryong tao na nagttrabaho sa ilalim ng araw kaysa sa mga taong nasa malambot na upuan at malamig na opisina. Nakakalungkot isipin na sa kabila ng pagnanais nating magluklok ng tapat na opisyal ng gobyerno, tila parang may masamang elemento ang nagluluklok sa kanila sa pwesto. Ano nga ba ang masamang elemento na naghahasik ng lagim sa gobyerno?PERA. Sabi nila, hindi ang pera ang sumisira sa buhay ng tao, kundi ang pagmamahal at pagnanais na magkamal ng limpak limpak na salapi. Aanhin mo ang...

Different kinds of Passengers (sa ating JEEPNEY)

            NOTE: ito ay ang installment ng naunang artikulo tungkol sa mga drayber sa Pilipinas; sa Quezon City specifically. Bilang isang estudyanteng malapit nang magtpaos ng pag aaral, marami akong gusting tandaang bagay mula sa aking buhay estudyante. Una, sasabihin ko muna kung ano ang alam kong routine ng mga katulad kong nursing students. Sa umaga, gigising ng super aga kahit isang oras lang ang tulog mula sa pag-aaral. Maliligo ng malamig na tubog para bongga sa gising ang dugo, parang mga driver lang ng bus e nu? Pero ganun talaga kasi ang buhay. Magbibihis, kakain o minsan pa nga hindi na kakain kasi late ng gising ang ating kaibigan. Kung mahirap o di kaya ay ordinaryong mamayan lang an gating estudyante katulad ng sumulat nito, at public transport ang kanyang sasakyan. Kung mayaman naman, syempre may kocheee yan!!Bayaan natin ang buhay may car dahil wala sa koche nila ang mukha ng totoong buhay sa Maynila.   Ako...