Hindi ko alam bakit ako yung taong hindi ako naeexcite para sa sarili kong birthday..
Pero ako yung taon, maeexcite ako mag plano o magtanong tungkol sa birthday ng iba. Ang gulo ano?
Ilang araw na akong nalulungkot, sa dahilang nakakapagod na itype at mga rason na hindi ko naman kayang i type..:p
Saturday. Andami ko na agad iniisip bago pa man ako umuwi. Sumakay akong bus pauwi. Napaka peaceful, uneventful din. Wala akong hirap na umuwi, although, pinawisan ako na para akong nagmamantikang karne sa init ng mantika ng EDSA. Birthday ko na mamaya, namimiss ko padin sya. Anak ng bakang sakang!! di pa din nanahimik yung puso ko at utak kong napaka kulit. Magtigil ka na please. Maawa kana please, ayoko na eh. Nakakapagod na araw araw na lang aasa, mapapagod maghintay, mawawalan ng pag-asa kasi wala naman nangyare, matutulog na wala nang iniisip kundi sya, magigising na sya padin ang nasa isip. Panibagong araw na pag-asa na magbabago padin ang lahat. Pero hindi eh. Dumaan na lahat ng deadline na sinet ko para sa sarili ko na tigilan ko nang abangan mga ginagawa nya, ang pag asa na sa bawal post nya eh naiisip din kaya nya ako? Di ko na alam anong gagawin ko sa sarili kong utak eh.
Buti na lang merong pader na ganto na pwedeng sumalo sa lahat ng naiisip ko, kasi kung wala, baka nabaliw na ako ng tuluyan.
Sa araw na to, wala naman ata akong dapat ikalungkot. Meron akong pamilya na sobrang mahal ako sa kahit ano pang kamalian ang nagagawa ko sa buhay. May mga kaibigan ako na hindi ako nakakalimutan kumustahin simula nung mga panahong walang wala ako makapitan ng sanity. Lahat ng kailangan ko para mabuhay ng payak, meron ako. Sya lang naman ang wala. Bakit ganun diba? Nag iisa lang syang dahilan para malungkot ako, pero parang buong pagkatao ko na yung na drain..weird.
Kaya nagkaron ako ng realization. Pakiramdam ko naibigay ko na lahat. Ngayon ko masasabi na wala akong tinira para sa sarili ko, kumpara sa mga nauna kong minahal. Kasi ngayon, hanggang ngayon, di ko parin alam saan ko huhugutin yung lakas ko araw araw para kayanin lahat ng mga negative things na pwede ko maisip. Self destructive na ata ako? At napansin ko na simula nung bumalik ako galing SG, ang laki ng pinagbago ko. Hindi na ako yung dating ako na masayahin, na walang ginawa kundi tumawa lang, kumain, mag bisyo kahit mag isa lang. Ganun ko kayang mabuhay mag isa...DATI,
Ngayon, sa bawat gagawin ko, gusto ko sya makasama, gusto ko sya maka share ng lahat ng gusto ko sa buhay. Tangina! effort ako mag isip sa kanya, samantalang sya eh walang ginawa kundi magpakasaya. Well baka ayun ang way nya mag cope? i dont know. Di kosya sinisisi. Pero gnun nu? kulang na nga lang, ibigay ko na buong kaluluwa ko para lang ayusin at bumalik sya.I loved someone, did everything to make him happy, and now, I ended up empty. Hindi dapat ganto. Kasi hindi ito yung mga pilosopiyang bumubuhay sakin dati!Hindi.
Ang dapat, love someone, feel the pain until it hurts no more, and only love will be left in your heart. Ganun dapat. Depsite loving someone reciprocation, you'll end up whole because you didn't have that love because of someone else, it's because of you, yourself.
Ano bang nangyayare sakin? Ano bang ginawa ko? Bakit kita hinayaan na sirain ako? Bakit? Now, I have to rebuild myself and try to make old self come back. Paano? hindi ko alam. Pero ngayong bagong year para sakin, sa buhay ko..Gusto ko na baguhin yung buhay ko. Gusto ko na maging masaya ulit, nang wala sya. Kasi nakaya ko yun dati. kaya ko din dapat ngayon.
Inevitable day 'to para sakin..kasi ang gusto ko lang talaga eh magmukmok sa isang tabi, pero may mga taong nagmamahal sakin na gusto icelebrate yung araw ko. Utang ko sa kanila to..hindi pwedeng sarili ko lang diba..
Huminto bigla yung train of thoughts..lumakas yung tunog ng kantang Killing me Softly sa tenga ko..:) reggae shit..mas maganda pala 'to version na to. :)
Kelangan ko na simulan yung project Happiness ko. Kelangan ko na ibalik yung tranquility ng buhay ko. yung stability ng thoughts ko at ang coolness in me.
Pero ako yung taon, maeexcite ako mag plano o magtanong tungkol sa birthday ng iba. Ang gulo ano?
Ilang araw na akong nalulungkot, sa dahilang nakakapagod na itype at mga rason na hindi ko naman kayang i type..:p
Saturday. Andami ko na agad iniisip bago pa man ako umuwi. Sumakay akong bus pauwi. Napaka peaceful, uneventful din. Wala akong hirap na umuwi, although, pinawisan ako na para akong nagmamantikang karne sa init ng mantika ng EDSA. Birthday ko na mamaya, namimiss ko padin sya. Anak ng bakang sakang!! di pa din nanahimik yung puso ko at utak kong napaka kulit. Magtigil ka na please. Maawa kana please, ayoko na eh. Nakakapagod na araw araw na lang aasa, mapapagod maghintay, mawawalan ng pag-asa kasi wala naman nangyare, matutulog na wala nang iniisip kundi sya, magigising na sya padin ang nasa isip. Panibagong araw na pag-asa na magbabago padin ang lahat. Pero hindi eh. Dumaan na lahat ng deadline na sinet ko para sa sarili ko na tigilan ko nang abangan mga ginagawa nya, ang pag asa na sa bawal post nya eh naiisip din kaya nya ako? Di ko na alam anong gagawin ko sa sarili kong utak eh.
Buti na lang merong pader na ganto na pwedeng sumalo sa lahat ng naiisip ko, kasi kung wala, baka nabaliw na ako ng tuluyan.
Sa araw na to, wala naman ata akong dapat ikalungkot. Meron akong pamilya na sobrang mahal ako sa kahit ano pang kamalian ang nagagawa ko sa buhay. May mga kaibigan ako na hindi ako nakakalimutan kumustahin simula nung mga panahong walang wala ako makapitan ng sanity. Lahat ng kailangan ko para mabuhay ng payak, meron ako. Sya lang naman ang wala. Bakit ganun diba? Nag iisa lang syang dahilan para malungkot ako, pero parang buong pagkatao ko na yung na drain..weird.
Kaya nagkaron ako ng realization. Pakiramdam ko naibigay ko na lahat. Ngayon ko masasabi na wala akong tinira para sa sarili ko, kumpara sa mga nauna kong minahal. Kasi ngayon, hanggang ngayon, di ko parin alam saan ko huhugutin yung lakas ko araw araw para kayanin lahat ng mga negative things na pwede ko maisip. Self destructive na ata ako? At napansin ko na simula nung bumalik ako galing SG, ang laki ng pinagbago ko. Hindi na ako yung dating ako na masayahin, na walang ginawa kundi tumawa lang, kumain, mag bisyo kahit mag isa lang. Ganun ko kayang mabuhay mag isa...DATI,
Ngayon, sa bawat gagawin ko, gusto ko sya makasama, gusto ko sya maka share ng lahat ng gusto ko sa buhay. Tangina! effort ako mag isip sa kanya, samantalang sya eh walang ginawa kundi magpakasaya. Well baka ayun ang way nya mag cope? i dont know. Di kosya sinisisi. Pero gnun nu? kulang na nga lang, ibigay ko na buong kaluluwa ko para lang ayusin at bumalik sya.I loved someone, did everything to make him happy, and now, I ended up empty. Hindi dapat ganto. Kasi hindi ito yung mga pilosopiyang bumubuhay sakin dati!Hindi.
Ang dapat, love someone, feel the pain until it hurts no more, and only love will be left in your heart. Ganun dapat. Depsite loving someone reciprocation, you'll end up whole because you didn't have that love because of someone else, it's because of you, yourself.
Ano bang nangyayare sakin? Ano bang ginawa ko? Bakit kita hinayaan na sirain ako? Bakit? Now, I have to rebuild myself and try to make old self come back. Paano? hindi ko alam. Pero ngayong bagong year para sakin, sa buhay ko..Gusto ko na baguhin yung buhay ko. Gusto ko na maging masaya ulit, nang wala sya. Kasi nakaya ko yun dati. kaya ko din dapat ngayon.
Inevitable day 'to para sakin..kasi ang gusto ko lang talaga eh magmukmok sa isang tabi, pero may mga taong nagmamahal sakin na gusto icelebrate yung araw ko. Utang ko sa kanila to..hindi pwedeng sarili ko lang diba..
Huminto bigla yung train of thoughts..lumakas yung tunog ng kantang Killing me Softly sa tenga ko..:) reggae shit..mas maganda pala 'to version na to. :)
Kelangan ko na simulan yung project Happiness ko. Kelangan ko na ibalik yung tranquility ng buhay ko. yung stability ng thoughts ko at ang coolness in me.
Comments
"handa akong harapin ang kasinungalingan,
kung wala ka sa aking buhay
walang kakulangan.
...hindi ko ata tanggap ang buhay,
kung hindi ko mahahawakan ang iyong kamay.
handa akong harapin kawalang katiyakan
kahit na takot sa maaring kasagutan.."
haaaaaaay